’’Kıyamadım, ismini ayrılık diye koymaya’’

Dudakları aşk yarası soyulan kabuklu cümlelerden düşüyor takatim
Gecenin ayaz soğuğu kaldırım sokaklarına.
Kalabalık insanlar büyüyor gözlerimde, kimsesiz caddelerin hayal düş sokağında
Senli aşkı akıtıyorum yaralarımın kanayan yanlarından
Sonra eziliyor aşk’a dair tüm sözlerim
Özlem biriktirdiğim gözlerimin yaşına, zeytine ve kuru üzüme and olsun ki
Özlüyorum seni sevdiğim...
Dört bir kıyıdan vuruyor aşk’a kıydığın kırıntılarım
Kırık bir nefes sandalının batmaya yüz tutmuş yanlarına
Kırılmıştim aslında sana , ’’sana’’ kırılmıştım...
Şehrim kırılmıştı..
Yitik bir sevda masalı kaldı geride
Geride kalanlar bile kırıldı sonra
Kaçmak istedim senden çoğu kez
Çoğukez içimden yenildim kaçma telaşıma
Ayaklarım yorgun düştü taşımıyor bedenimi
Düşüyorum ben dizlerimin parçalanmış yaraları üzerine
Şehrin kaldırımları kan revam sevgilim
Arabesk bir hüzünle tutuşturuyorum
Kalb mürekkebimle beslenen kalemimi.
Yanıyor şehir..
Aşk’a çoğalan bir yangınla
Hayata azalıyorum
Ve aşk’a düşüyor mavzer gibi bir vaveyla
Usuldan sessizce ilişiyor nefesin uyku bedenli boynuma
Bir titreyiş sarıyor sonra ruhumun sevda kırıntılarını
Hayale dalıyorum ardından’’hayal’’..
Azalıyor canımın senli nefesi
Yine de bitemiyorum seni
Yinede kıyamıyorum kıyılarına ve ahiretlik düşlerime
Secdelerimde dua ayetiyle ulaşıyorsun arşa ve maveraya
Sonra bir suküt düşüyor ayrılığın kanlı kaldırımına
Derinden bir sala sesi var bu şehirde
İçimin cenazesi kalkıyor
Uyan uykusuna kıyamadığım on’suz durmuş zaman şehri
Sonsuzun geldi, onsuzluktan sonsuzluğa yolcudur aşk
Duaları yapılsın mecnunların dilinde
Ferhatlar amin desin ALLAHın secdesinde
Aşk’a son veda türküsü yürek yakan bir vaveyla uyanışıdır bu
Tüm selametler yedi tahtanın hürmetine olsun
Ve başın sağolsun ey AŞK’’
Başın sağolsun..

Serdar Özyanız