Buz kesti yine odam.
Anlaşıldı yine yoksun bu gece.
Kaç geceyi sensiz ,sabah ettim.
Kaç gündüzü geceye,ekledim bilmiyorum.
Artık takvimlerdeki yapraklara ,dokunmaya korkuyorum.
Yüregimdeki yangın ,sönmek bilmiyor bir türlü.
Her nefesimden özlem fışkırıyor.
Korkuyorum.!
Bu hasretlik, bir gün öldürecek beni.
Ölümden korkum yok inanki.
Tek korkum ,seni görmeden ölmek.
Dün ilk defa aynaya baktım,yıllar sonra.
Tanıyamadım, aynadaki yüzü.
Korktum.!
Yıllar yıllar neleri almış, benden meğerse.
Saçım ağarmış, kar beyaza dönmüş.
Gözlermin altındaki derin çizikler,korkuttu beni.
Kendi kendime degermiydi be.
Bir vefasız ,bir kalpsiz için bu kadar acı niye.
Ama aşk bu,yaşaken insanı hiç ediyor.
Ölüm bile, cocuk oyuncağı geliyor insana.
Mevsimler hep baharı yaşıyor anlayana kadar.
Ya sonrası yıkık bir kalp,kapanmaz bir sevda yarası.
Ama artık flim bitti,sahnede kapanıyor zaten..
Bir sevda öyküsü daha burda son buluyor...

25 Temmuz 2012 Çarşamba, 04:39 · tarihinde

Emel Bayrak