Yandı gönlüm tutuştu ateşinle kavruldum
Elveda diyemeden hazan vurdu savruldum

Ümit telim kopunca göğe savruldu dağlar
Matem tutar yeryüzü yalnız derdime ağlar

Çağlar durur ırmağım çağların ötesine
Batar tüm güneşlerim kaynar kederli sine

Gözümden akan yaşlar taşırdı okyanusu
Düşürdüm yüreğimden esrarlı cam fanusu

Ölümden korkuyorum ölmeden ölemedim
Hicranın gözyaşını aşkınla silemedim

Tam otuz yıl huzuru mum tutarak aradım
Aşk bezmine girince yandı çıra/k muradım

Öyle bir alev ki bu serinledim yandıkça
Tükendi tüm dertlerim gül ismini andıkça

Fezadan daha derin içimdeki kainat
Kalbimde tüten sevdan tırmanıyor kat be kat

Aşkına müptelayım dengin yoktur eşinde
Gölgem bana tabiyken ben gölgemin peşinde

O efsunkar endamın güzelliğin son nokta
Tek huzurum tesellim bağrımdaki şu okta

Murat CANBOLAT