kimseye bir şey demiyordum
kızamıyordum hiç kimseye
bir ölünün nasıl uğurlandığı hariç

her yerde birtakım şeyler birikmişti
siyah kediler, alacalı kediler, tüyleri dökülmüş kediler
ve aydınlık pervazlarda kedilerden kalan bir boşluk
bildiğim bütün kediler bir ölünün ardında bıraktıkları
yani sahip olamamıştım henüz hiç birşeye
ne karşılıksız bir sevgiye
(bu sözüm ölüye, tek başına öldü diye)
ne de Salı sabahlarına bulaşan siyah bir takım elbiseye

bu pek uzun sürdü diyemem
ve bir gün ben yeni bir şeyleri sevmek istedim
bunu pek beceremedim
iyi madem dedim, döndüm hiç birşeyleri sevmeyi denedim
birden bir kırlangıç olmayan bir şeyleri haykırdı gökyüzüne
bir karanfil ilk defa açtı
işte o sabah bütün sabahların içinden
hiçbir sabahın olmadığı kadar güzel bir sabahtı
çok çabuk geçti
elimizden yine hiç birşey gelmedi
bir Haziran yağmurunun altında ıslanmaktan başka

dedim ya, kızamıyordum hiç birşeye
bir ölünün nasıl uğurlandığı hariç

bir kasabadan bir cenaze kalkıyordu ansızın
biz de geziyorduk cenazeyle son bir kez yeryüzünde
tepede bir yere biraz gömecekler ölüyü
dünyada bir çukur açılacak sessizce
biraz toprak, az biraz karanlık
(ölüye söylüyordum bunları da, korkmasın diye)
ve bırakıp gelecekler ölüyü gittikçe büyüyen bir yalnızlığın içine
(buna takılıyordu işte aklım
boğuluyordum ölüyle beraber
duruyordu bütün hesaplaşmalar öylece
yarım kalan bir takım aşklar
bir takım adamların eve ellerinde pazar torbalarıyla dönmesi
çocuklar ve büyümekte olan diğer insanlar
savaşların nasıl kazanıldığı, ve yine boynuyla elbette
ille de boynuyla yaşanan bir kadının
ıslak, tedirgin ve mutluluk kokan kavuşmalar)

açın! dedim, bağırdım, o tabutun üstünü
son bir kere ıslansın ölü Haziran yağmurunda
bu ölü maviyi sever,
sever dolaşmayı gökyüzünün altında
hem ne kalır ki taze gömülmüş bir ölüden dünyaya
ölünün nasıl uğurlandığından başka

açın! dedim, bağırdım, o tabutun üstünü
şanlı bir hüzünle uğurlayalım biz bu ölüyü
karanlığı sevmez, uçsuz düzlüklerden yanadır gönlü
bu kara çukura girmek mangal gibi yürek ister
bari bir şiir gibi okunsun kadınımın son hükmü