/
Pek dile getirilmeyen fakat çok yaygın bir boşanma sebebi olarak,
"eşim artık marka değerimi düşürüyor"...

Bu internet de bunu da okudum ya,
artık bundan daha fazla şaşkınlık oluşturacak bir şeyi duyamam sanmaktayım.
Kendi kabuğuma çekilerek,
insanlarla iletişim kurma ümidimi,
bilgi ve yeni bakış açılarına ulaşma isteğimi tümden zırhlayıp saklayıp,
içime gömüleceğim artık.
Bunu da düşündü insanoğlu demek,
Bu kadar da olabildi demek.
Hayatım boyu inceliklere, nezakete, güzelliklere inandım.
Her hal ve durumda daima üstün gelecek olan insan onuru ve insanlık olacaktır diye inandım.
Bütün somut yada soyut şiddet görüntülerine rağmen,
Olumsuzlukları spesifik ,dar alanlarda cereyan edebilen,
Ve düzelme ümidi de olabilen aksaklıklar olarak algıladım.

Kendi yaşam çizgimde edinmek ve donanmak istediğim şeyler skalasında,
hayalen bile asla yeri olmamış, olamayacak olan bir şeyi,
insanların ne çok önemseyebileceğini,
hayat planlarını buna göre ayarlayabileceğini öğrendim.
İnsan olarak çok kırıldım.
Yaşamamış olsam bile, insanlık adına çok utandım.
Ve hiçbir insana (bana göre aşağılama biçimlerinin en adisi olan) bu göz ile de bakmadım, bakamadım çünkü hiç öğrenmemiştim böyle bir şeyi

Bu nasıl bir zaman Allah’ım!
her şeyin bir markası,
bir fiyatı,
bir ederi,
ve de karşılığı aranmakta.
Neye yarayacak artık hayat?
İnsan olmanın anlmını ne ile ölçebilecek insanlık?

Ben mi çok romantik, ütopik,olmayan bir kusursuz dünyaya inanıyordum,
Yoksa bütün gerçeklik aslında bu idi de, ben yeni mi öğreniyorum?

Çok üzgünüm,
Ben hangi dünyada yaşadım bunca zaman acaba?
Yalıtılmış yaban hayatım hiçbirşeyi bilmeden daha güzelmiş meğer?
Bundan sonra yine aynı sözün duvarı önünde kalakaldım,
Suçlu gibiyim, boynum eğik, yüzüm yere dönük,
Çok mahcubum.
“Artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak”

Ne olur Rabbim. Beni bu düzenin içine katma, bu sonsuz yüzlü,
Markalı insanlardan olmaktan muhafaza eyle.
Ve tüm insanlığa bu rezil içsel hastalıktan ötürü şifa eriştir LÜTF’en ve KEREM’en.
İnşaallah ve amin.

/