Ve bende geceydi!
-“Yel olsam değsem” diyorum,
Tenine, saçına…
Bir ılıklık olup yüzüne “oh be” dedirtsem,
Sence yel olur muyum?
Hani şiirde kolay… Ya sende, ben!

Yel diyorum…

İnceden essem, kadınlık kokan yerlerinden,
İç çeksen… Sevilmek istesen, ben tarafından
Çok/ belki de bir tek aşk içindi: “seni seviyorum”
Bak, çok kolay şiirde sevmek…
Oysa ben sessiz müziklerde ağlardım, yüreğimden…

Sen diyorum…

Bilmiyorum…
Ufak bir üşümek hissi belki de sende
Yel diyorum… Essem diyorum,
Sence de kolay/ biliyorum
Şiirde mütevazılık yok ki…
Ama ben; köhne bir rüzgârım
Esemem ki…
Tenine değemeden ya kalırsam,
Azrailin kollarında…

Alıp-git beni de…
Bırak yüzüne yaslanayım,
Kollarını aç bana “es“de,
Bunu sadece sen söyle…
Tükeniyorum… Hadi ”gel “de…

Sesin dağlardan çalınma mı?
Sevgili yel…
Susmasana…

Azrailin kollarındayım…
Köhne rüzgârın sonu işte!
-“yel olmak içindi” tek isteğim,
Bilmiyordun ki-sen,
Başka türlü yaslanamazdın yüzüne…
Şiirde kolaydı…
Sence yel oldum mu?
Yel’den gayrisi sen oldum mu?