yanımda kaybettiğim acı uzaklığın
öyle bir iç kırıklığı ki
zehir bir denizde boğuluyor su
hayal gerçeğe gömülünce
göğü kirletiyor gözyaşım
yeryüzüne yakışmıyorum
daha çok sevmeliyim kıyısını
dudağının bile...

merdiveni bitmiyor akşamın
hangi karanlığı adımlasam
bir sonraki yokluğun
sarı tedirginliklerde yoruluyorum
kent eskimişliklerinde ağlayıp bunalırken
otobüs camları
en çok yabancı kalmayı öğrendim...
ey zamanın da başını döndüren
gerçeklik tutkusu
ey onulmaz sevdaların harcı türkü
yalın doğrularla geliyorum ayaklarına...

özgürlüğümdü
katıksız eşitliği ölümün hayatla
çünkü sevdim
dudağının kıyısını bile...

soğuk yollarda üşümüş ayrılıklara
kanar mı gönül
gün batımlarında öksüz serçelere
yanar mı gönül
gönül ağlara takılan balıklar gibi
son bakışında bile haylaz mıdır ayrılırken
kırılırken sonsuzluk aynası ömrün
yoksa gönül
yaz ıssızlıklarında
gürültüsü müdür akan gözyaşlarının
yüreğimin sesi adın
yüreğimin adı olmalı sesin...


kağan işçen...