İNSAN MANZARASI
Bir garip yaratık şu insanoğlu.
Vurdumduymazlar, çanak yalayıcılar,
Ve en kötüsü de duvar dibi itleri.
Şansa bağlı bir yaşamın güçsüzlüğü,
O derece de, kaygısızlık yaşam tahtına.
Bir garip duygu ki içimizdeki,
Zaman olur, bağırmak, sövmek, dövmek eylemi büyür,
alçak sezilerimizde.
Bunun yanında, kitap delisi geniş kafalılar.
Bağırmaz oldum olası anlamsız şartsız,
Kızdırmaz onu olaylara içinde bulunduğu kitap, söylev, fikir.
Hep, hep ama canım topyekün insancıldırlar.
Bir güzel eylemciliktir içimizde fikir, kötüye inat, çirkine set.
İyiye geçit sonsuza dek.
Nedensiz kabul edilir iyi, kötünün nedenli engellendiği gibi.
Ha oyana, ha bu yana.
Git geriye, gel beriye.
Ne enseme vur, ne ekmeğimi al.
Ne vurdum, ne aldım, almayacağım.
Gel koşarak, gel gir beynime, kalbime.
Ama, pirelenme, bitlenme.

Barış Ozan Zeyrek
17 Eylül 1977 Bursa