Alımlı bakışınız, vurdu bağrımı vurdu,
Bakıp güldüm efendim, yerleştiniz gönlüme.
Ürperen sarı tüyüm, alaz ateşten kordu,
Büküp yoldum efendim, yerleştiniz gönlüme.

Sanki bir yediveren, gördüğüm eşkâliniz,
Gönüllere köşk kurmuş, söylenen ahvaliniz.
Çarpan yürek sesiniz, bir de masum haliniz.
Akıp geldim efendim, yerleştiniz gönlüme.

Belleğimi yitirdim, gerçeği düşü seçen,
Hayal misiniz yoksa, gözümden gelip geçen.
Hiç aklımdan gitmiyor, ipekli beyaz peçen,
Çekip aldım efendim, yerleştiniz gönlüme.

Yüreğim tutuklandı, durmuyor ki kafeste,
Rüzgar gibi geçtiniz, kalbimden tek nefeste,
Kahrım yokluğunuza, bedenim kara yasta.
Çöküp kaldım efendim, yerleştiniz gönlüme.

Ben değildim avınız, neden bana kastınız,
Zerkedip sihrinizi, sırra kadem bastınız,
Şu yaralı gönlüme, kara sevda astınız,
Söküp dildim efendim, yerleştiniz gönlüme.

Şehir şehir dolanıp, mekân mekân gezerim,
Dereleri bırakıp, ummanlarda yüzerim.
Gördüğüm her güzeli, sizmiş diye süzerim.
Döküp soldum efendim, yerleştiniz gönlüme.

Sizi süzen gözleri, kaç kişiydi saymadım,
Siz onların incisi, bense size doymadım,
Size bakan gözüme, Birisi’ ni koymadım,
Sıkıp sildim efendim, yerleştiniz gönlüme.

Zekeriya DUMAN