Mevsimler yetim kaldı, besteler ise yarım,
Güvercinlerin gözlerinden kan damlar suya.
Keskin kılıçlarla bölündü o masum rüya,
Darağacında can çekişir sessizce zârım;
Kırmızı gül solduğu zaman…

Kapandı, önsözü yazılmamış aşk romanı,
Ayaklarım yere basmaz, savrulur giderim.
Köhne bir limanda gam diyetini öderim,
Duyulur kıyılardan dalgaların isyanı;
Kırmızı gül solduğu zaman…

Mehtapsız gecelere alışkınım ezelden,
Çöllere bir damla yağmur düşmese ne çıkar?
Yanmış Mecnun’u, söyle güneş ne kadar yakar?
Bin kere ölür, bir kere geçerim güzelden;
Kırmızı gül solduğu zaman…

Hayatı hızlı tramvaylar tüketti hemen,
Anıları hüzün nakışlı bohçaya koydum.
Çürük sözlere, yalancı baharlara doydum,
Ceylanlar mahzun, dağlara çöker sis-duman;
Kırmızı gül solduğu zaman…

Nazenin bir güldün, beraber ağladık-güldük,
Kırgındın, lakin kalbin merhametsiz değildi.
Çetin bir rüzgâr esti, dallarımız eğildi,
Ve sustuk, taş kesildik, yolun sonuna geldik;
Kırmızı gül solduğu zaman…

06.04.2013
Muhittin Alaca