Bir yar sevdim engin hayallerimin sessiz sokağında.
Onu severken gizlice,beni sevdiğini sanırdım
ve avunmuşum yıllarca!
Sevmek eksik kalır o kadar yorulmalara, o kadar uykusuz gecelere
Yüreğimde açtı en güzel çiçek desem; bilmem ki gül mü yoksa lale
Onun beni anlayabileceğini, hatta sevebileceğini umardım;
geçmişin kararan yüzünde.
Yüreğime işlerken nakış nakış sevgisini; hissedemedim!
Sonradan anladım aşkın diğer yüzünün acı cektirmek olduğunu;
hemde sinsice...
Ne yazııki öyle oldu ve en güzel hayallerim ağardı ve soldu.
Bu işin içinde özlem duymak, sevebilmek yeniden, çok zordu.
Fakat inadına ya; zaman bana hep seni sordu.
Neden? niçin? ile başlayıp en son değdi mi?
İşte bu bana çok ama çok koydu!
Cevap veremedim, zorlandım, beynim algılayamadı bir an olup biteni.
"Ama çaresiz kaldım" deyince; vurdu suratıma elimden kayıp giden senelerimi.
O an anladım ki boşa geçmiş zaman ve seninle hayalde olsa beraber olmam.
Üzüldüm, hatta dövündüm ama ne fayda!
Tren kaçmış, hatta sapmış,kaymış başka raya!
Bin pişman baktım arkama.Baktım bakmasına ama ne fayda;
Benim gideceğim yolla ilgisi yok bu trenin.
Anladım sonunda asıl leylam sen değilmişsin.
Lakin mazi beni hep hırpalıyordu. Yüzüm utançtan kızarıyordu.
Dudaklarımı ısırdıkça, dudağım gibi içim de kan ağlıyordu.
Mavi düşlerimde artık sen yoktun meçhul sevgili.
Benden de sana burdan hoşçakal demek içimden geldi.
Bildim ki sevilmesi gereken O, O’dur perde arkasında en yüce sevgili.
Öyle bir sevgili ki; eşi yok, benzeri asla olmayan, bir ve ebedi.

Kasım TAŞDEMİR