Şimdi bizim için
belli bir kesimin ekmekçisi diyorlar
ki bilmiyorlar ki
ne kadar çok vazgeçmişiz aşkla şairliğimizden


bakışlarımız hep aynı kayıklara
zaman uzaklaşma vaktiyse
zaman derinlere gömülme vaktiyse
zaman denizlere gebeyse
sesimiz aynı kayıklara tanıdık
bir o kadar da yabancı


şimdi onlar şiirin keremleri
ve bizler Napolyonlarıyız Romanın
öykülerimizse taşınmaya ölmüş
asma bahçeleri misali üzümsüz
birbirinin benzerleri


sevişmelerimiz hep aynı hasetle kaldırımlara
parmaklarımızla tünemişiz sevgililere
ciltleri yırtılmış gecelere aynı gözlerle
yıldızsız
tenlerimiz ise bir infialdir sokak lambalarına
ihtimaller bile hep ufak harf ve yasadışı
pul gibi yapışmışız adressiz zihinlerde


şimdi biz tükürsek okyanus olur çimenlere
şimdi biz sevdiğimizi öpsek kirlenir bileklerimiz
ki bilmiyorlar ki
ne kadar uzun soluksuz kalmışız ömürlerimize...