Gecenin altına
süpürülmüş saatler
sigara telaşına düşmüş
gözlerim
evdeki tüm cepler gibi tersyüz
aynadaki yüzüm…
Böyle zamanlar
varlığında önemsemediğim kadınlar kadar
özlem duyarım bir dal tütüne.

Geceye asılan ses bitirir işimi.
Galata köprüsü gibi işlek
apartıman dairesinde
her on yılda bir ev kaybetmiş birinin
akla ziyan yalnızlığı…

Merdivende gördüğün kadına
geçmesi için kapıyı açık tutar beklersin
ve kancık bir teşekkür bile etmeden
geçip gider yanından.

İşsizlik değil,
buna takılı kalmak delirtir insanı.
Ve atom bombasını düşünmek.
Japonya’yı istila sırasında
ölecek Amerikan askerleri yerine
ölü Japonların hesabını
daha kolay vereceğine inanıyordu
Truman.

Ölüm nefes aldığında.

Bu düşüncelerle
bir dal tütün arayışında
masadaki kağıtlar altüst
kitaplar insansı depremle devrilmiş
koltuk minderleri yer değişmiş
atom bombası değil
bir dal tütün yeter evin içine etmeye.

Sonunda bir sigara bulur,
koltuğa oturup dudaklarıma
yerleştirirken
Nazi kampları, ve atom bombası arasındaki benzerliği
düşünürüm…