iki erik ağacıydılar bir evin bahçesinde
birisi kuzeydeydi birisi güneyde
kuzeydeki kandı aş çalan kadınlara
güneydeki candı can can çocuklara
yaşıyorlardı yıllardır
şehir denen güneşsizlikte
zor olsa da

kanın dalları uzamış
gitmiş komşu balkona varmış
kes kes diyordu boyuna
kuzeydeki çulsuz kesat

canın dalları ıramış
gitmiş sınırı aşmış
kes kes diyordu boyuna
güneydeki çapsız fesat

kızdı adam
bağırdı çağırdı
kuzeydekine güneydekine
sövdü saydı
yumruk attı havaya
tokat attı duvarlara
aldıran olmadı
sonra balta aldı kilerden
kesti ikisini de kökten
doğradı odun yaptı
üzüldü çok
çöktü ağladı

sonra bindi çakal atına
yürü dedi dağlara
az gitti uz gitti
vardı bir su kenarına
kazma kürek salladı
iki sığ çukur kazdı
iki çekirdek almıştı gelirken
o iki erikten
çıkardı cebinden
öptü okşadı
attı onları çukurlara
kattı nemli topraklara

konuştu adam
oturdu anlattı
dedi
önce kök salın toprağın derinlerine
sonra uç verin çıkın yerin yüzüne
dallanıp budaklanıp büyüyün güzelce
uzayın
başınız bulutlara değsin
yayılın
kollarınız dağlara ersin
burada özgürsünüz yaşayın senelerce

sevindi adam
güneşe el salladı
sonra bindi çakal beygire
sürdü burgaz şehrine…