YALNIZ İNSANLAR

Yalnız insanlar,
Dünyanın gökkuşağıdır;
Gözlerden yağan yağmur damlaları
Ve yalnızlığın sis bulutları,
Yay gibi yansıtır ve dağıtır renklerini...
Yalnızlık rüzgarlarla eser,
Ne zevk alır insan nefesle, ne de verir...

Dokunduğu elden mutluluğun külleri uçar,
Sunduğu sıkıntı yüreklerde durur, hiç çıkmaz.
İnsanların yüzlerinden acılar çamurlu akar;
Yağmura dalları çarpan insandan ağaçlar
Ve gözünden toprağa yaprak yaprak süzülen yaşlar...

Bir parçasıdır candan, bedene giren yalnızlık...
Hayat, dünyanın manzarasına insanın gözünle bakar;
Yalnız insanlar, yaşarken ansızın boşlukta kaybolur,
Gideceği son adres ölümdür...

Kimsesiz kalmış, kalabalıkta beklerim;
Zaman dışımdan ardına bakmadan akıp gider...
Yalnızlıktır rehberim,
Bana yolumda arkadaşlık eder...

Yalanlar, dilimde gerçeklerle tartılır,
Yalnızlık, insanlardan ağır gelir.
Kimbilir kim tarafından bırakılır,
Yalnızlık insansız sonsuzluktadır,
Yalnızlıkta birgün yalnız kalır...

Yazan Figen ANAR