Korktum,
Yazmaktan
Ve
Yaşamaktan...

Karanlıktı geceler,
Ellerim buz gibi soğuk.
Hep bir yanından rüzgar alıyordu hayatım.
Düşlerimin penceresi açık kalıyordu,
İçeri dolan rüzgar
Kalemime vuruyor,
Sonra
Tutluyordu
Geçmişimin adım yazılı omuzları...

Kimseyi beklemiyordum
Işıkları yakmıyor,konuşmuyordum
Hep elvedalarla çalan kapıma
Asılan ayrılık notlarını topluyordum günağırırken
"Hastaymış o"diyordu karşı komşu çocukları
Ben gülüyordum...

Birgün,
Karşı evden yükseliyordu yangın
Sonra aynı yangın
Yakıp kül ediyordu bir kenti.
Her giden bir parça yaşam alıyordu benden
Her giden biraz bendi.

Kelimelerimin bu yüzden tutuktu dili
Harflerim kekeme.
Cüzzamlı bir hayatın,
Yadırganan bakışlarında büyüyor
Küçülen zamanımla,
Gidenlere çiçekler dikiyordum
Sarmaşıklarla kaplı,mabed saydığım
Karanlık balkonumda.

"Hastaymış o"diyordu karşı komşu çocukları
Ben kapıdaki küçük delikten onları izliyordum.
Gözlerim konuşuyor
Geçmişim konuşuyor,
İçimin çocuğu konuşuyor,
Onlar hiç duymuyordu.

İşte ben
Bu yüzden korktum hep
Yazmaktan,
Yazmalardan,
Kapıma asılı notlardan,
Günağarmasından,
Kapı önündeki çocuklara kapıyı açmaktan,
Karanlıktan
Ve
Yaşamaktan...
Gidenler dönmemek için çaldığında kapımı
Ve yastık altına gizlenen
İntihar mektuplarını okurken yaşlı gözlerim
Antiçtiğim zamanlar hediye ettim ruhuma.
Gün ağırırken topla notları
Ve
Ölümlerin sindiği,lanetlenmiş
Kapını kimseye açma.