Yalnız yaşamak değil,
Beni bu sensizlik öldürecek...

Kalbinizdeki heyecanla bırakın sevda yolunda,
Özlem rüzgarlarına saçlarınızı taratmayı...

Sevdiğimizle doyasıya birlikte olamadık biz...
Ellerimiz birbirine kavuşmadan gezindik hep,
Gözlerimizle seviştik, zamanla yarışır gibi çalıştık.
Hep yetişecek bir şeyler, bir yerler de vardı.
Bakılacak insanlar, yapılacak işler...

Yarının hazırlığı, biten günde dünün tersine bulaştı;
Başkalarının hayatı, bizimkine karıştı ve kendimizi aştı...

Kör karanlığın sessizliği çalar saat sesi yerine;
Kuşluk vakti yayılır, kızarmış ekmek ve ten kokusu
Veya aşkın taze busesiyle uyanma hayallerini,
Ocak başında çaydanlıkta demledik, buharıyla kaybettik,
Başka gecelerin uykularındaki rüyalara erteledik...

Yaşarken birgün ölmeye kurduk saatin alarmını,
Bedenimizle ruhla, ebedi alemlere göç ettik...

Lakin öyle yanlış kurgulanmış ki dünya,
Hayata uyanma fırsatını verdiğinde size
Artık gece uyku girmez oluyor gözlerinize...

Doyasıya konuşmak, anlatmak ve anlamak için;
Zaman bulduğunuzda, kimsecikler kalmıyor yanınızda...

Özenle geleceğe sakladığınız bir kelime hazinesi gibi ömrünüz;
Vakit gelince, insan sandığından çıkardığınızda,
Bir de bakıyorsunuz ki,
Tedavülden kalkmış beden, cansız yatıyor toprağın altında...