Hayatıma ışık olan o gözlerini, benden çevirdiğinden beri
ne güneşin aydınlığı, ne gecede ayın parlaklığı
Gözlerini unutturabildi, zindanlardan çıkamadım
O günden beri, zifiri karanlıklar-dayım...

Gidişinle birlikte; götürdüğün baharımın yerine gelen,
Yaprak dökümlü günlerde
bir bir solan çiçeklerimi biriktirdim odamda.
Belki bir gün geri dönersin diye
bana bıraktığın ağrılı günlerin hatırına
Buket yapıp vereceğim ellerine
o zaman belki anlar sın
Gözlerinin katili olduğu hayatı...

Şimdilerde, solmuş eski resimlere bakıp
Canlandırıyorum anıları, aldırmadan etrafıma.
Deli gibi bazen ağlıyor, bazen gülüyorum
meğer hayatımın merkezi etmişim seni bilmeden
neşem, hüznüm, güneşim, baharım olmuşsun...

Monoton bir hayata mahkum ettim kendimi yokluğunda
umutlarımı, hayallerimi serin rüzgarlara verdim,
Sana getirsin diye…
Öksüz bir çocuk gibi yapayalnız ve ürkek yaşıyorum artık
ruhsuz bir bedende düşe kalka yürüyorum sensiz yarınlara...


Rasim Yılmaz