Boşaldı duygularım yıllarca şiirlerde;
Yozlaştıkça yüreğim, şiirler de yozlaştı.
O aşk dolu dizeler, o coşku şimdi nerde?
70 yaş, balçık gibi, paçalarma bulaştı.

Gönlüm, yüce dağlara yaslı bir ’Çamlı Bel’di.
Dizeler, yüreğimden dökülüp akan seldi.
Yabancı iklimlerden siyah bir yağmur geldi;
Söğütlü derelerden kapkara sular taştı.

Zaman, dağıttı bütün duygu bulutlarımı,
Kurak bir mevsim yuttu kalan umutlarımı.
’Somut’lar, yok edince güzel ’soyut’larımı,
İçi boş dizelerde, beylik sözler dolaştı.

Kiralık dizelerde aşk, duygu, coşku dindi.
Uyuklayan sözcükler var dizelerde şimdi.
Şiirime, gönlümün kısır dünyası sindi;
Yürekten fışkırmayan söze, riya ulaştı.

Şiiri şiir yapan duygular, hep bittiler,
’İhtiyar Şiirler’im, benden nefret ettiler
Aşk, huzur, neş’e, hüzün; hepsi bir bir gittiler
Beni en son terk eden; ılık bir damla yaştı...

Yüreğimde kaktüsler, beynimde örümcekler,
Soluklarıma dolmuş binbir çeşit böcekler...
Şiirlerimden geçtim, beni bitirecekler;
Ben kaçtıkça zamandan, zaman bana sataştı.

Sonunda, sözler bitti, şiir haddini aştı,
Kâğıtlar ziyan oldu, kalem boşa dolaştı.
Yaşlı şair, ’İhtiyar Şiirler’le uğraştı;
Şiirler, artık onun baş ucundaki taş’tı....

Ünal Beşkese