Sensiz geçen her günümde
bir değil
bin vurgun yedim yüreğimden
yaşanmamış yıllarımıza
yarım kalmış aşkımıza isyan ettim
sevgi uzaklarda dünyamda
tutunmaz bir dal oldu
gözlerime yaş yüzüme hüzün vurdu
geçip giden yılların ardından sadece baktım
takvimlerden her gün bir yaprak kopardım
sensiz geçen her günü yıl saydım
yaşanmamış yıllara inat
sensizliğe bir gün olsun yar alışamadım


Yıllarım ömrüm boşa geçti desem
inan bana sevgili
sen yokken çok ağladım
sensiz gecelerde kahroldum
gençliğimin baharında
sürgün ettin sevdana
prangalar vurdun yüreğime
hasretinle mahkum ettin
beni yaktın yıktın kül ettin
yine anlamadın
anlamadın vefasız yar
seni ne kadar çok sevdiğimi


Harabeye dönmüş hayatımı
zindana çevirdin sensizliğin le
sonbahara döndü ömrüm
şimdi yapraklar dökülüyor ardından
yıllar öç alır gibi benden
sensizliğin kaderine mahkum ediyor



Şimdi düşünüyorum da
mutluluk dediğin duygu
uzaklarda anılarda
resimlerde ve mazide kaldı
o günlerin hatırına
nefes alıp veriyorum şuan
yaşamak denirse yaşadığıma
daha ölmedim
sevgili yaşıyorum..


Ömer Karagöz