Karşımda kız kulesi
Gözlerimde yanıp sönen
İstanbul ateşi
Saçlarımda memleketinin yosun kokusu
Avuçlarımın içinde
Boynu bükülmüş vefa çiçekleri
Yürüyorum ıssız sokaklarda gayesiz öylesine
Hava soğuk - aldırmıyorum-
Yanaklarımı ısıran ayaza
Atkısız beresiz korunmasızım
Görebilseydim seni sorardım
Bilseydin eğer ’ahde vefa’nın anlamını
Vurur muydun yine gözlerimden aşkı
İncitir miydin sana can diyeni
Ah yâr
Ne çok vebâl var boynunda -zor senin işin-
Nerdesin bilmiyorum
Aramıyorum da yokluğunda seni
Sadece arada
Yüreğimi isimsiz ağrı yokluyor
Gittiğin günden beri
Sen incinmişlik de
Ben silinmişlik koyayım yürek acısının adını
Yedi tepeli kente
Senin gözlerinle bakmayı deniyorum
Say ki sen varsın yanımda bu gece
Bir o kadar yakın -aslında -
Karşıyaka kadar uzaksın bana

Beklentim olmamıştı geleceğe dair
Kanatlarım olsaydın ya -o yeterdi bana-
Sen gidince düşmeden uçmayı denerdim en azından
Ne çok ahımı aldın
Hasretin düşünce kirpiklerimin ucuna
Sevmiyorum yedi tepeli İstanbul’u
Öyle kızgınım yani
Soğuk bu şehir karanlık
Yalnızlığın üşüyor mu senin de -söyle -
Kalem kağıda küsünce
İnciniyor mu yüreğin
Yaşanmamışlıkların bedeli olmaz - boş ver üzülme-
Tüm alacaklarımı sildim
Yaşanmış aşk adına
Susturdum geçmişten gelen sesleri
Arnavut kaldırımlı sokak aralarında bıraktım kırılganlığımı
Tozlu izlerini siliyorum ardından
Ortaköy’e iniyorum şimdi
Masaya son kez hüzün örtüsünü serdim
İkimizin adına içiyorum orta şekerli Türk kahvesini
Dudak payını bıraktım fincanda
Eski günlerin hatrına


Hasarlı gemiler geçerken yüreğimin kıyısından
Uzak dur gözlerimin denizinden
Islanmasın güzel yüzün kıyamam sana
Çoktan helâl ettim hakkımı

Ayazın vurunca gönül kıblem üşüyor sadece

İstanbul oyun oynadın bana
Üşümek yoktu hani hesapta

DENİZ_DERYA35 (Deniz Derya Giritli)