dedim sana;
senin değil, insanlığın ayıbıdır bu
suçlu olduğundan da değil
bu kuytu köşede
sokak kedisi gibi büzülüşün
lakin duymadın, donmuştun!

yoksul ve soğuktu senin dünyan
rüzgarı ardına almıştın üşümesin diye ellerin
gözlerin yıldız arıyordu zifir karanlığına
masallar özlüyordu kırağı düşmüş kirpiklerin
o vakitlerde işte
süt sızısı düşmüştü annenin göğüslerine

bağışla!
görmedin, tanıktım dün gece
göğsüne saplanan bıçakların sayısına
sanki bir ağacı doğrarcasına
ayırıyorlardı gövdeni başından
sen anneni özlüyordun
sarı ışıklı evleri düşündükçe
öfkeleniyordun ellerini koparan babana
kan ter içinde
ve nehirler yön değiştiriyordu sessizce
öpülmemiş gamzelerine

sonra çığlık çığlığa
koparma diyordun ellerimi baba
o ara gördüydüm
biri kalbini çıkarıyordu yerinden
biri gözlerini oyuyordu
biri gülüşlerini koparıyordu dudaklarından
biri umutlarını yağmalıyordu
aldırmıyordu sana uyuyan menfur şehir

ve ben kirpiklerini aralayıp usulca
iri gözlerinden geçtim gizlice
bir çok acı parçası takıldı ellerime
tufan vurmuş kadar talandı her duyun
bir de cesetler gördüm gizlediğin
o küçücük kalbinde
intizar sonucu yazıyordu sebep

yemin olsun ki…
öp demesen de öpecektim yaralarından
o ara ben;
dudaklarımı ısırıp acı yudumluyordum
o ara ben;
sana cesur görünme adına
yufka yüreğimi kamçılıyordum

ve senin ufak ellerin semada
koparma diyordun ellerimi baba
senin ellerin ufaktı
babanın elleri kan içinde
ve ben;
bir yandan umutlarını toplama telaşında
bir yandan hayallerini yapıştırma

duyuyorum seni gece gözlüm
hayat en keskin yanıyla düşmüş bakışlarına
ve abanmış yaşamın uğultusu şah damarına
suskunluğun beynimde avaz avaz
ah bilseler o körpe tenine
kaç bıçak saplar ayaz

ey ayça düşmeyen sokakların çıplak ayaklı çocuğu
aldırma sağırlara körlere
bilmez misin
çok oldu çürüyeli insanlığın onuru
sen bırak soluğunu göklere!


13/02/20013/ N_Erol