Oysa ki ne çok çekmiştim ciğerlerime oksijen denen hayat nefesini, tükenirken zaman nasılda kaldım buse(n)siz!

Şiir gözlerinden gözlerime dökülürdü
Sözlerindeki nağme okurken naz makamından
Sonra ne oldu da savruldu renkleri baharın
Silik bir tablo sanki anılar kayıyor ayaz vurmuş iklimler gibi
Titreyen nazarımdan
Soğudu birden mevsim hep yokluğa düştü yollar
Yoksuldum zaten, dilenci gönlüm dinlemiyor eman
Çizdiğim rüyada yoktu uzak kentler
Gülüşlerini atmıştım yürek havuz’uma
Şimdi yüzüyorum o gülüşlerin anısıyla
D/üşüyor bedenimde ayrılık gitme gayrı diyemedim
Hüzünlü şarkılar gibi ah içiyor
Yetmiyor bir de dem döküyor şiire küskün sözlerim
Geleceğini bilsem yana yakıla avaz avaz çağırırdım
Yollara çıkıp haykırırdım, sürgün eder bedenimi coğrafyana
Yağmurlara salıp suretimi Gökkuşağının renkleri gibi boyanırdım al yeşil
Küsmeden önce dünyaya

Kirpiklerim örtüyor gözlerimi sabaha uyansın diye dün gece düşleri çok yormuş çünkü onları?...

Bilmem ki bu koku yine neyi hatırlatıyor! anısı olmayan bir nefes çekmek istiyorum
ki başımın dönmesi dursun, ya da durdurun zamanın dolabını inecek var!...