şimdi yazacaklarımın
seninle yada benimle hiç alakası yok sevgili
hayal ürünü
düş ölüsü
ne sen yorgun kanatlı anka
nede ben ütopya
istesekte uçamayız artık sonsuzluğa...





öylesine deli esiyor ki akşam rüzgarı
alıp götürüyor sanki İstanbulu
hırçın zamanlara
günün tortusu çınlıyor dar sokaklarda
taze ekmek kokusuna bulaşmış
çocukluğum var aklımda
tebessümlerimi çıkartıp
koyuyorum masanın üzerine
nede yakıştılar vazodaki çiçeğe
yanaklarımdaki boşluktan sızıyorum
merdiven arasına….





ve bırakıp kapının önünde
küçük kız ayakkabılarımı
yürüyorum
(birazdan almaya gelirim anne geleceğimi)
şimdi biraz yürümeli
topuklarımı vura vura yere
canımın ardına gitmeli
yapışmalı toprağın yakasına
fakat nafile
beni duymayan şehirler geliyor ardımdan
sessizlikte boğulur mu zaman
ki an
isyana gebe bırakan
tekerrürden ibaretmiş meğer
öyle yazıyor
en son gönderdiğin harfsiz mektupta…


bilemedin mi sen
ben gözlerimi kaybettim
satır aralarına kuşlar çizerken


bir zamanlar gözleri vardı Memleketimin
bu sokaklar
Kaçkarla Süphanla bezeliydi
çiçek açardı dağların saçları
Meriçten su kaçardı merceğime
Dicle dökülürdü deklanşörüme
yar kokusu sinerdi
al yazmalı çimenlere
renk renk mevsimler izlenirdi

payduşkalarımın esaretinde

baktığım her yerde
biraz sen biraz ben vardık
dokunduğum karelerde
bak
papatya koyu burası
bak
işte tam burası
içinden güneşin geçtiği
derelerin ışıltılarından içerdik çocukluğumuzu
çocukluğumuzdan uzaklaştıkça
boş çerçevelerden bakar olduk yıldızlara...





içim titrerken
yutkundum
taşıyamaz oldu ruhum bu sessizliği
biraz sonra
düşerim sokak lambasının altına
yaksam ateş böceklerinin kanatlarını
çözülür mü sence
sessizliğin dili
aydınlanır mı ülkem
parmak uçlarımdan soksa hasretin
akıtır mı gözlerim zehrini
ve nefretimle dövüştürsem kelimeleri
bir sabah vakti
mesela saat yedi sularında
yıkıp yaksam yolda ne varsa
yağmurlarla yıkasam terimi
değişir mi sence kıblemin yönü...





söylesene be adam
dilini mi unuttun
alfabeni mi kaybettin
ayrılık mahallinde
nerede görülmüş
aynalara yazılan yalandan
sağ kurtulan…





yaz küçüğüm yaz !
tek karelik hatıra olarak geç kayıtlara
iki kişilik yalnızlık de adına
bedeli çoktan ödendi bu şiirin
İstanbulun ne idiğü belirsiz sokaklarında
zaman aşımına uğradı dava
bu süreçte
ey ! veda

ne vakit sürgün edildik olmayan fotoğraflara…