kimin aklına uyduysak;
ömrümüze yetti ev sahibi olmak hayali
ama birileri benim ömrümden çocuklarımdan çalabildi
nasıl vicdanları elverir bilmem, anlayamam insanlığı
anladım kâr kalırmış, herkese elden çaldığı

ya sözde hayat arkadaşı dediğin koynuna aldığın kadın
önrünce kazandığını verdiğin bir kaba inşaatın
kapısı penceresi olsun diye “hanım bileziklerini” dersin
sanki başkasına kalacak gibi senden “tapu” istesin
evladı olsa neyse, hanımın benden ayrı cüzdanı

bu aymazlık ne akla hizmet, Allahım bu ne izan
can yoldaşı olur mu böylesi bir kadından
kimin için çalıştım bunca zaman, kimin için kazandım
ben kimin için niye aç kaldım, nerede oğlum kızım
her birinin benden g/ayrı muradı

ben çalmadım çarpmadım, diyebilmek adına, yaşadım
ne kayırdım, ne iltimas, ne zerre rüşvet, ne de bir kıç yaladım
ama gördüm ki ahlak izan bilmezler, fahişeler, deyyuslar
kapılarında! en yücem.. Devlet-i Aliye-yi el pençe divan tutarlar..
geç anladım “onurlu olmak beş para etmezmiş” ne acı

an geliyor insan,! “yeter artık be” diyor feleğe
kahrediyor ilahi adalate, toprak beni çekiyor mu ne!
yorgun argın gittiğim yolun neresindeyim… diye
düşünmekten vazgeçiyor insan her keresinde
kendiliğinden kabulleniyor gidişatı