ŞİİR; dinmeyen sancılarımın çıplak çığlığıydı,
sarılışın, sansürsüz bir şiir gibi şiirlerdi ruhumu.

Biz; yaşam ressamının üç yılda çizdiği otuz yıldık,

Yıllanmış kederlerimin ortasında açan, ölümsüz kardelenim,
Bakışlarda donan saniyelerde atıyor nabzım.
Hayatın korkunç muammasını sevgi diliyle çözdük,
Dağın ardıydı kader; göremedik, kördük…

Kadın; şiir ve hüznün soluk alışıdır kalbimde,
Sen kadındın, şiir ve hüzünle beslediğim........
............

Yalnızlık; el sallayamadığım sensiz trenlerdi.
Kalabalıklarda seni aramaktan bitkin düşen ıslak gözlerimdi,
Yokluğunun en zalim yanıydı…aşk mazlumdu..
Yalnızlık; zili olmayan kapımın feryadı,
Talan edilmiş düşlerimin sessizliğiydi...

Hasret; öteki ben’i düşünürken ölmekti.
Kaç kez ölüp dirildiğimi lal sokaklar, saatler, denizler bilir…

Yara; talihin canıma çaktığı paslı çivilerdi,
Hiç kapanmayacak yar/asın
Yarın, hiç gelmeyecek zamanın en kalleş günüydü, yar/ınımdın…

Güneş, sıcaklığını tanıyalı hiç takmadığım bir gezegendi,
Sen güneştin…

Lal zamanlarda dermansız yaralarımı şiirlerle sardım,
Her dizede senden silinmez izler…
Yalnızlık, her şiirde sana hesapsızca koşmaktı,
O biletler ki, bir hazine gibi saklıyorum.
Gurbet, sen uzaklaştıkça azalan yanımdı, tütüne sığınan…
Sensizlikti, sevgisiz her coğrafyaydı…

Ölüme bulunamayan devaydı; vuslat.
Oysa gözlerinde ayışğı ve denizi buluşturacaktım bir haziran ikindisinde…

Sen sevgiydin,
Gözlerimdeki en masum en çıplak ışıktın, sevdikçe çoğalan…
Ölüm; yüreğimin adressiz kalan ilk günüydü, gidişindi…
Gülüşün; ölümü başka bahara erteleyen iksirdi,
Dudaklarında sevginin en güzel resmiydi…

Can veren tebessümünde öldürmüştüm tüm kadınları....

Yarım kaldı can!
Yarım kaldı,
Ağlama!
İnsan olmak suç değil ki…

İbrahim EROĞLU
Bodrum