AŞK TEK KİŞİLİKTİR

durgun bir göl gibiydi gönlün
rüzgar esintisine kabuk bağlamıştı
ilişkisi yok gibiydi
güneşle yağmurla
renksizdi ve de soğuk
ne engin denizler gibi mavi
... ne de anne kucağı gibi sıcaktı
iç dünyasında gördükleri
sahip olduklarıydı tüm hayatı
ve aşk
kendinde sakladığı yaşadığı
tekil bir hissiyattı aşk kendiydi

bahar mevsiminin rengarenk bir günüydü
yolundan sapmış narin bir kelebek
sarı kanatlarıyla dokundu
yorgun düşmüş haliyle
ömrünün son anlarını yaşar gibi
gönlünün en karanlık en derin noktasına
ve sen kırdın
seni sen yapan kendine saklayan kabuklarını
açtın gönlünü sana nazlı nazlı
gülümseyen bir çift ışıltılı göze

kor düştü gönlüne
için ısındı gün ışığıyla
geceyi hiç görmeyecekmiş gibi
aşkı tattın ölümsüz sevdanla
günübirlik süren bir ömürde

ve yaşadın aşkı
önce kendi yalnızlığınla
sonra gözlerini kamaştıran o bir çift gözle
ve sonunda
tekrardan yaşadın aşkı
kendi yalnızlığınla baş başa…

--Faust--