.. “-ne zaman
kendi kendini avutan,
eleri pis, perişan,
yüzü yol-yol kirli, gözyaşlarından
eline geçen, başka çocukların
bozuk oyuncaklarının parçalarıyla
sözde oyun oynayan
bir çocuk görsem
köyü hatırlarım,

köy çocuklarını
köyden şehire göçme
sevdasındakilerin,
tercihini sormadıkları çocuklarını

gündeliğe giden analarınca
kendi başına bırakılan
köy kökenli çocukları,
daha adım atmaya başladığında
çileli bir hayata
bir ucundan başlamış,

kendinden sonrakilere
analık-babalık yapmış
iskarpin boyacısı
lastik ayakkabılı çocukları,

uzak diye köyüne dönememiş,
okulda yatıp-kalkan,
badanacı, hamal,
kiremit ocaklarında
sigara içerek aklısıra
delikanlılığa adım atan
başkalarının gözünde
böyle böyle adam yerine
konulmayı uman

kendi kazandığı parayı harcayan
beleş bulduğu ömrünü
har-vurup harman savuran

bir yerlere gelmeye
en çok da
kendinden sonrakilere adanmış

onları yaşatmaya
odaklanmış bir yaşam.”
….

“-işte…
öylesine bir yaşam felsefesi
şehir eşkiyalarının hedefi,
yoldaşı,
rakibi,
menbaı
köy çocuklarına,

kendi ayakları üzerinde
durmaya çalışırken
ayak işlerinde heder olan
ayakkabı boyacısı
lastik ayakkabılı
köy çocuklarına
yanarım…

yanarım....

GERİ DÖNÜŞÜ GECİKEN KAHRAMANIN
YILLARA ISYANINDAN..

ARKASI YARIN