ne zor oluyor bazen
yol açmak kendi evine
belediyenin unuttuğu çukurlar
engel değil aslında yağmurun içime işlemesine
yarın kar örter bütün kusurlarını nasılsa
unutturur ezberlediğimiz taşların yerini
özenle basıp geçtiğimiz
çamurun dibini bulur ayaklarımız


neyse düşman çizmeleri değil Türk yurdunda
umarsız çiğnediğimiz topraklar
çamur çökekte olsa
bizim eller
kara çamura gark’olsa da umutlar
bir yol buluruz
evin giriş kapısına


seni de unuturum bu arada
bir muhabbet kuşu kalır konuştuğum
şaşkın benim aşkım
çok şükür Allah
öpücük öpücük öpücük
muck! muck!


günüm asılır kapı anahtarına
hayli kalabalık ve aynı oranda çok sesli bir gün
kardeşimle beni karıştırır alt komşum hâlâ
O ben değilim, burada oturan der kardeşim
-nasıl benziyorsunuz birbirinize
-kusura bakma özür dilerim
-karıştırdım ikinizi


ayrı evlere gireriz kardeşte olsak
bir yatakta büyüsek bile
ayrı sorunlarla çeviririz
kapımızın anahtarını
ikimizin de penceresi gelecek umutlara
gebe mi derken
muhabbet kuşu tel kafeste
kayda geçmiş ezber sözler
-cici kuş cici kuş cici kuş
-çok şükür Allah
barış barış barış!


dışarı uçsa ayakları batmaz çamura
yol aramaz düz yolda
nereye konar ama
alışkın omzumuzdan öpücük vermeye
-öpücük öpücük öpücük, muck!



29. 1. 2013 / Nazik Gülünay