Bazen,Gözleri kahverengi olan bir insanın,
Yosun yeşili görebilmektir gözlerini hayat,
Ve öğretemdiyse mutluluğu giden kalana,
Gitmesi isabet olmuştur o vakit,
İnsan zarardır insana...

Çok yalnızlığın adı geçti bizim oralarda,
Çok güldükte yağmur yağdı,
Klasik müzikleri şifreleyen neydi kulağıma,
Ölmüşte dirilmiş miydi o adam?
Bazen,dinlediğin müzikleri siliyorum,
Eşyaların her birinde bir anlam varmış gibi,
Biliyorum,
Hayat ezgisinden kırık paramparça notalara,
Tek parmağımla dokunmuş gibi olduğumu,
Biliyorum,
Sözde uslu olan çocukların;
İlham’dan peri’den ümit kestiğini biliyorum,
Biliyorum sevmek zor zanaat,
Kaba’dır hayat...


Cümlelerin sırtını dayadığı kelimelerden,
Yüklemini çaldığın vakit,
Gidecek yer üç noktaya varır,
Adını çıkmaz sokaklara verirsin...


Bazen,içinde yoksul bir evin duvarları yıkılır
Avuç içlerine kapanır ağlarsın,
Gördüğün nedir avuçiçlerinde?
Ve benim duygusal şiirlerime karışmaz diyorum,
Diyorum bu paragraf başka şeye ait,
Avuç içlerimde patates kızartması yiyen bir çocuğun
Hislerini kokluyorum...
O kadar da sıkı tutmamıştı diyorum ellerimi,
Avunmanın anlamını biliyorum...


...


Kullandığım tüm bağfiillerin,
Bağları kopsun şimdi
Umut yok diyorum
Grinin her tonunda,
Dağınık her kaldırım taşında
Sönmüş her yol lambasında
Gitmek için çok nedenim var diyorum,
Fakat ev hala sıcak...
Bir çay koyup geliyorum,
Pişmanlık’ta olmasa diyorum,
Yeniden doğmuş gibi olunmazdı ki hiç...