...



zaman oyalarken beni
fesleğen kokulu akşamların avuçları
yalnızlığımın parmak izlerini bırakıyor boş duvarlara
sen giderken usulca
örttüm dudaklarımla kelimeleri
fakat ısrarla
boynumdan çözemediğim r ü z g a r
yön veriyor
yılgın kanatlı serçeye
kuzeye taşıyor öpüşlerimi



çözülsün kasabanda yağmurlar
birikintisi mahvedecek gözlerimi yoksa
kaya tuzlu dalgaların




nerden bileceksin ki
kirpiklerine
bağışlayamadığım gözyaşlarım
daha kaç kusur düşürecek bakışlarıma karışıp

/uzatıyor acıtarak saçlarımı öksüz y a ğ m u r l a r / ı m/





geceler siyah
çıplak ve utangaç yıldızlar
sabahlar tehir edilmiş gelişlerine mahsuben
şaşmamalı güneşin sırtını dönüşüne
işte bu yüzden ölü gündüzler



sahi
raylara çizdiğim aşkın üzerinden
hangi trenle geri döndürebilirim seni
ö l ü m ü n e.
kalmalı olduğumuz yerde
öylece... hiç kıpırdamadan ıslanmalı...



de_soulmate