Dokunurdu gözlerime aşkın aydınlıkları; aşk sancağında beklerken!
Sözcükler yetersiz kalırdı, gün ışıkları içinde aşkın nurunu anlatmaya…

Daralırdı, küçülürdü gülüşlerimizin sığmadığı mekânlar
O an nefes almayı beklerdi aşk, hayatın durmasını dilerdi tanrıdan…

Faydasız, boğulurdu gözlerimizin önünde aşk
Can çekişirdi, ruhunu göklerdeki bilinmezlere belki de toprağa teslim ederdi...

Sahipsiz kalmıştı yürekler, birleşmeyi bekleyen o iki ten
Yorulurdu sevgi sözcükleriyle büyüyen canlılar…

İşte o zaman sabırsızlıkların başlıkları yapışırdı yaşam sevinçlerine
Kirlenir, umutsuzlaşır ve sorgusuzluğun mermileri çakılırdı yüreklere…

Yâr; karalara bürünürdü
Yâren ise; kan kırmızı bir zehirle veda ederdi yaşama
Anlamsızlaşırdı her şey, aşk gittiğinde onları da alırdı vakitsizce...

Sarhoşlaşan mevsimlerin içinde kaybolurdu geleceğin içine inşa ettikleri o mutlu anlar!..