Nerede ne zaman uzun bir şiir görsem
benzetirdim sana

açardım sayfa sayfa
soyardı ruhunu
ruhum

a benim katmer küpelim
a benim pamuk tarlası sevgilim
yedi veren gülüm
güller içinde

nerede uzun bir yol görsem
aklıma sen gelirdin
kurardım hayal düşlerim yükselirlerdi göğe
..
beraber çıksak ya yola
bir okyanus olsa uçsuz bucaksız

deniz açılsa çarşaf çarşaf önümüzde
uzak kentlerden
uzak
söylentilerden
kalsak senle ben
baş başa

bakir bir hayata desek merhaba

yollara döksek ömrümüzü senle ben
el ele

nerede bir ev görsem ah
bir çatı altı bir kulübe

hayallerim hayallerinle halvet olur
gül kokulu bir odada
sevmesem de gül hatrı için dikenin
ve senin

Lavanta bana uyar

ben seni
laf olsun
torba
dolsun diye
mi

görseydim nerede seni
sarılmak isterdim
sarılıp öpmek isterdim
doyasıya
sokak ortasında
halk arasında

ne zaman göz göze gelseydik utanırdı müjgan
annem ağlardı
kapanıp göz kapaklarım

ellerimse yine
utangaç mahçup
ellerinde

tutuşurdu vurunca güneş
pamuk tarlalarında

Yüksel Nimet Apel

4/Haziran/2010/Cuma/Ankara