kendi sınırımın içindeyim, taşkın değilim
bir sel gibi koparak gelmedim dağlardan
kendimi ağırlıyorum, dağları derken
mavi bir fular boynunda
sen geliyorsun
sende ödünç alınmış duruyor
hiç tanımazmış gibi kendini
başkasını giyinmişsin
başka gözlükle


bir adım atamıyorum kendimden dışarı
daha doğrusu senden içeri
her çizgide bir insan var
töreler örtünmüş kara yaşmaklarını
alaylı bakışları ve gülüşleriyle
örtbas ediyorlar beni
kim izin vermişse
çıkarıyorlar kırmızı giysimi
yokmuşum gibi adeta


kimbilir hangi bayram görüşürüz
yakanı kurtarırsan çiçek kılıflılardan
kalbine bir çizik attırmadan
darma duman olmadan ruhun
aynada yitirmeden insan yüzünü
bıkarak aynı yolda
dolaşıp durmaktan
dönerek merhabama


aynı yerde olacağımı bilmiyorum
doğası gereği bütün değişimler
bir makina değilim
nasıl geri sararım makaramı
iğneye ipliği geçireyim de
çevireyim kolu
çalışsın makina


tutmadı hiç bir hesap
hesaba sığmaz insan
aşk hiç!



21. 1. 2013 / Nazik Gülünay