İlk defa bu kadar yalnızdı bahçe
Titreyecek kadar soğuktu,
yabancıydım bu şehre
Ve ilk defa bu kadar kişi ağlıyordu bu evde
Hissediliyordu ki sen gitmişsin
geri dönmeyecesine

İçeri giriyorum çok sonra
Gözlerim dikkatli bakıyor etrafa
Bekliyor, donup kalıyor
sanki seni göreceklermiş gibi karşımda
Tek tek izliyor, duvarları,
çıldırmışcasına yanan, alevlenen o sobayı
Ve aradığını buluyor sonunda
O buz gibi, hain odayı

Yatıyordun öyle uyurcasına
Haykırıyorum kalk ayağa,
dikil karşıma
Sonra sorgula,
ne bu şamata, ne bu kargaşa,
kim için bunca ağlama
Silkiniyor, kendime geliyorum
Ve anlıyorum ki boşunadır bu çaba
Cevap gelmiyor ne bana ne de bu hain odaya

Son tokadı vuruyor
gelin olduğundan beri yaşadığın evden çıkışın
O arkana bakmadan gidişin
Biliyorum artık kara topraktır yeni evin
Ve yalnız, beyazlar içinde yüzün, gözlerin, bedenin


şimdi kime bağırıp çağırsam da bana onu getirse
ince hastalık dediler sebebi göç diye
ne istedin be illet benim annem dediğimden
ya da beni bulsaydın,
yakışırdı bana daha gitmek dünyadaki tek iyi bildiğimden...