Sensizliğim beynimde zehir
yalnız kaldığım geceler kadar soğuk
buğulu camlar ardına bakarken
söndürmüşüm umudumu
onlarda;
ihtiyar güller kadar soluk

Sensiz anlarda
yokluğun uzak
öfkemi sarmalayan nazar
buharlaşan nefesler gibi dağılır
zaman diğer yanıma ulaşamayacak
bana vuslatı yaşatamayacak gibi gelir?

Kuşkudan kurtulamayan aklım
ve boş merakım
alır gider öfkemi
ben istenmeyen acı gibi
sen fanusta ruhuma köz
döner başım
alır benden,
içimdeki sen kaygım

Yalnızlığım
buz tutan ağaç dallarını hiçe sayar
şimşekler eşlik eder hasretin lal ritminde
ölüm gibi gelir bana!
her hecede adın sayıklanır
Zelihan gibi konuşurum kendi kendime
Yusuf gaybına düşmesin diye!


Soğuk bir alaz yalarken odamın duvarlarını
yakmadım ateşimi
havaya karışan dumanlı nefesim
düşüncelerime kurunca tuzak
sızın dolar ruhuma ince ince
sabahın ilk ışıklarında sessizce
sevemedim yalnızlığı
sevemedim sensizliği
böylesine severken!
...
gitme!