bir şiir ölür bu gün;
umut ağacında yumarken gözlerini,
feryat cümleleriyle bitirdi sözlerini,
kirli küre izlerken tüm olanları,
ay istifini bozmadı,
güneş tutulmadı yüreğinden...


dünü çoktan yedi zaman,
tok o yüzden günlerin karnı,
düş burmalarını bileğine takarken şair,
yüzüğü çoktan atar vefasız geceler.
yıldızlar düşünür tüm olanları,
deniz gizlemeye çalışır yaşananları,
ayaza çıkacak düşü bekler yarınlar...


sevgili sırçalı köşkünde yaşarken,
yürek sevgiyle karşılanmak ister,
bitmek bilmez gözlerin muhabbeti,
dillere söyleşmek düşmez...
ten ruhunu tine teslim ederken,
sokaklarda duyulur gözlerin feri.


yürek yürüyeni ister umuda doğru,
düşer başı yalnızlıkların işte o zaman,
adanırsa eğer bir körpe ömür;
bir nehir gibi Akdeniz’e
değişir tadı tuzu...
artık o "nehir" "o nehir" değildir.
bilesin...