TRENİN ARDINDAN

Vakitsiz çalan şarkılar gibi
Tren düdükleri bölerdi uykularımı
Bazen nihavent, bazen hicazkar
Düşerdi çığlıklarım gecenin koynuna

Bendim bu kez, vagonlardaki kaçak yolcu
O, trenin ardından bakandı
Mahzun, kırgın, çaresiz

Ayrılık bu kadar zor mu
Bu kadar acıtır mı, kanatır mı bilemezdik elbet
Saplanınca bir hançer gibi yüreğine
Aklına gelir miydi acaba ellerim

Elleri küçüktü
Bakarken trenin ardından
Elleri beyaz
Bir güvercin masumluğunda

Bulutlardan düşen damlalar mı, yüzümü ıslatan
Gamzelerde birikip göl olan, ne
Gözlerden akan ayrılığın acısı mı
Güneşin son ışıklarını çalan
Geceyi yırtan, tren düdükleri
Duyulmadı haykırışlarım, susun artık
Susun , yeter

Gözleri kaldı aklımda sadece
Yakamozlardan mı saklandı parıltıları
Rengini suyun yeşilinden,
Çiçeklerin gülüşünden alan
Hiç kimsede olmayan anlamlı gözleri
Neden söküp atamıyorum içimden…

Gözleri yaşlı
Bakarken trenin ardından
Gözleri yeşil



Yüzünü çevreleyen saçları gelir aklıma
Bir sarmaşık gibi kıvrılıp bükülen, sarılan
Beni benden alan saçları
Bıkmadan okşasam, koklasam derim

Rüzgarlar deli esmese
Ayırmasa okyanusun hırçın dalgaları
Girmese araya mesafeler
Trenler alıp götürmese

Saçları siyah
Bakarken trenin ardından
Saçları dağınık



Tren geride bırakırken son istasyonu
Vagonlardaki kaçak yolcu bendim
Yıldızların ışığı, güneşin sıcaklığını terkettim
Anılarla dolu bavullarım

Göçmen kuşlar yarışırken uçup giden umutlarla
Bir selvi dalı düştü pencereme
Boyuna benzeyen

Boyu uzun
Bakarken trenin ardından
Boyu selvi



Ve ben, bakarken ona trenin içinden
İçimde bir sızı
Gözlerimde birkaç damla yaş
Ve o, trenin ardından el sallar yüreğime
Her zamankinden güzel…