Üzülmemek elde değil…

durgunluğumun sebebi başka olsa gerek…

kendimde değilim benim yarim gurbette elbet.

Susmak çözüm mü?

Ayrılık son mu!

Hissiz gölgelerin benzersiz güzelliği

zıtlıklar içinde muhteşem uyum .

sessizlik hüküm sürüyor kalbimin kapılarında .

duygusuz şeritler çarpıyor gözüme.

İnce bir ışık giriyor odamın penceresinden…

Melankolikliğin derinliğinde etrafımı süzüyorum.

Üşüyorum üstüme örteceğim bir şey arıyorum .

Ama annemin şefkatli kolları yok ki…

Sıcaklık yüreğime işlesin…

Babam bilseydi üşüdüğümü eğer ceketini çıkarırdı üstüme sarardı.

Mis gibi babam kokan ceketiyle ısınırdım…

Erkek kardeşim hayta biraz ama bilseydi eğer

Güneşi ayaklarıma sererdi…

kız kardeşlerim fırından yeni çıkmış bitkisel fikirlerini

sıcak sıcak üstümde denerlerdi…

özlem duygusu had safhada tabi

daha doğmamış yeğenim

teyze üşüme sen diyecek yaşa gelecek …

kardeşim annemin merhametini

kendi çocuğun da belki görecekti…

ne garip değil mi?

Bazen tersleniyoruz ama

Elden gidince kıymet bilmeye çalışıyoruz?

Neden şimdiden değerlendirmiyoruz zamanımızı

neden bekletiyoruz ömrümüzün geçirilecek en güzel anlarını

neden durduruyoruz hayatın akışını istediğimiz yola gitmediği için…

başlangıcı hüzün sonu hüzün…

ve ortası özlem ve gurbet…

işte bunlar iki iyi arkadaşlar

ve birbirinden asla ayrılamazlar…

ayrılmayacaklar …



Ayşegül Tokcan

18:20-02.11.2012