Nasıl oluyor da böyle yalan söylemeyi beceriyorum.
Daha bir dakika önce ağlarken,
Bir dakika sonra gülebiliyorum.
Tüm cümleler boğazıma düğümlenmiş ve
Ben daha yutkunmuyorken,
İyiyim yalanını sürdürüyorum.

Bir çok maskem var benim.
Yaşımdan çok, yaşamımdan çok
Güçlü kadın, ağlamayan kadın ve
Benim tüm bunlara rağmen Mutlu Adım.

Kimi seversem gidiyor, lanetli miyim acaba?
Etrafımda bu kadar çok insan varken,
Nasıl bu kadar azlar.
Hani bir çocuk düşerse annesi azarlar.
O misali içinde sevgisi az onlar.

Yere düşer insan,
Belki de uçurumun ucuna.
Bir yardım eli ararken yada sevgi...
Uçurumun ta dibine iter en sevdikleri.

Bir çok kez düştüm bende.
Ama ağlamadım.
İntikam diye bir duygu var.
En acıtanın dan.
O duyguyu yaşayan da acır, yaşatılan da ...

Ben hiç sevmedim intikamı ve yanaşmadım yanıma.
Maske takmayı seçtim,
Ağlarken gülmeyi,
Ölürken yaşamayı...

Hangi insan takmadı ki o maskeyi?
Herkes yalan söylemedi mi birbirine?
Aldatanlar sevgi maskesini,
Aldatılanlar da bilmezlikten gelme maskelerini takmadılar mı yüzüne?
Kim sevmedi ki birini deli gibi,
Kim özleme diki?

Benim maskem hiç düşmedi,
Maskesi düşene geçmiş olsun!

~ 3:) <3 O:) ~