hayrettin taylan




koynuna ay yüzünü alan ay’ın aşk beyazlarındayım
gecenin hatırı turluyor düşlerimin samanyolunda
hecenin kitabı okunuyor sensizlik kitabında
incelmiş bir durum gibi öylece kalıyorum gecene
yürekte kalmış sözcüklerin diliyle öylece siniyorum sevgine

unutulmuş umutların şafağında uyanıyor ruhsal direncim
büyük aşkların kitabında yırtılıyor vefamın sayfası
ismini aradığım arayış risalesinde puslanıyor hayalim
ezberlediğim sevdanın sınavında kalıyorum ömrümce


bir menzil sonudur, bir günlerin gölgesi
aşkı teslim eden gidişin yazgısında uyanışlarım dağlanıyor
dağ içre dağlara yüceliyor seni isteme hasretim
yitirilişin haritasını boyuyor boylamlarında kalan zamanım
yenilişin atlasında hüznün renginde kalıyor enleminde kalan sıcağım
bir ben üşüyor, bin ben senin için bana sarılıyor

uyarılış makinesidir aşkın yaşattıkları
uyanış fabrikasıdır sevginin ürettikleri
güzel yarınlarımı emziriyor algının soyağacı
güzelliğinin tanımında kalıyor sözcüklerimin sözlüğü
senle ömrün sözlüsünde kaldık
hangi üşümüş vuslatın sınavısın bilemedi belirsizlik ışığı
hangi yetişmiş tutkunun hazinesin bilemedi zenginlik tınısı
hangi benliğin “ ben “ kumaşısın bilemdi idris imgesi

hüznün saflarında kalmış yaralı bir mücahit gibiyim
gönlünün müşriklerine karşı savaşım kendimle
imkansızlık gömülerinde saklı dünyanın aziziyim
sızılarını derleyerek bulacağım seni kendimle
kasvetli geçmişi damlalarında yıkadın gayrı
şimdi mutluluğunda yıkanmaya gelen sevi bebeğiyim
şimdi emzir tutkularınla, yeniden gelişinle, sarılışınla