Ah yiğidim, ah hüznümün kara rengi
Görmem mi sanırsın
Kısık gözlerine neler sakladığını
Kursağımda hercai sevdan

Belki de yüreğim asrın gerisinde atıyor kimbilir,
Ondandır ölümden zor geliyor ayrılıkacısı
Ne çok birikmiş hüzün göz bebeğime,
Dün aynada görmüşüm..
Bir aşkın dehlizine batar olmuşum
Kaç kez irkilmişim haykıran yürek sesime,
Mektuplar bağlamışım göç vakti kuşların ayağına
Gönül kavgasından bitap düşmüşüm yaşamın tam ortasında

Ne yazık ki dolanıp durmuşum bir cesedin başında
Kıyamamışım üstüne toprak atmaya
Hala saf yüreğimle sevgiye önem vermişim
işte ben öyle sevmişim

Ah yiğidim.. Ah hüznümün kara rengi.

Kaç kez kırmış fay hattımı artçıların,
Ve ben kaç kez kriz masaları kurmuşum
Suçlanan ben, üzülen ben, tükenen ben olmuşum ben..
Sen isyanla selam verirken tebessümle gelmişim

Sonunda anladım..
anladım ki... ağlanacak halime gülmüşüm

Sen gene yeniden...
yeniden limandan demir alıp,
yelkenler fora derken,

Maalesef ben...
Sözün bittiği yere gelmişim...

Aliye UYANIK/ GEBZE