evet sevgilim
nerden ve nasıl başlar bu şiir bilemiyorum
oysa bir telaşı kucaklar gibi kucaklamıştım seni

mevsimler değişiyordu gözbebeklerimde
hep biryerlere geç kalma korkusuyla
ellerimizden akıp gidiyordu zaman

nasılsa yerleşik bir tanışlık taşıyordu
sen ve ben’in bizde durması
oysa bir telaşı kucaklar gibi kucaklamıştım seni

gün ağarırken ömrümüzün tesbihatında
alışkanlık üzre erken vedalar koklaşıyordu
bakışlarımızda, saatle yüzlerimiz arasında

sende ben bizden kalanlara iz sürüyorum
bende sen bir telaşın içinden el sallıyorsun
şimdi loş ışıkları sönmüş biz vaktinin

zamanın bizleştirme korkusundan geriye kalan
iki rüzgar gibi aynı çatıdan, ayrı yönlere esiyoruz
bizle alakası olmayan mevsimlerde

bütün yarımlar tam olma umudunu teslim ediyor
senden, benden ve bizden düşen hoşçakal’da
oysa bir telaşı kucaklar gibi kucaklamıştım seni

hep içimde kalacak alacası bozgun zamanların
gitme diyecektim, bak yine olmadı
sustum sensizliği içime oyan zamana

ne ekmek kavgası, ne umut yarın için
değişsin diye dünya, nefesinden kavga damlayan
militan bakışlı sevgili, içimin devrimine küssün

kızılca bir kıyamet kopuyor yokluğunda
içime yürüyen ’elden ne gelir’ bakışınla
oysa bir telaşı kucaklar gibi kucaklamıştım seni

ALİ RIFAT ARKU
28/12/2012
İSTANBUL