Sen bana kal diyorsun.Bense gitmeye ölesiye hasretlerden pay biçiyorum kendime.
Sen sensiz olmaz diyorsun.Ben; beni benimle yaşamaktan şüphe ediyorum.
Senin yokluğun acıtır diyorsun canımı, ben benim varlığımdan rahatsızlık hissi biriktiriyorum.
Sen bana insanlardan bahsediyorsun, ben kalabalık içinde yalnızlıktan boğuluyorum.
Sen beni sevdiğini söylüyorsun, ben gitmenin sevgiyle bağdaşmadığını anlıyorum.
Sen bana yağmurun bereketinden bahsediyorsun, ben bütün gelmiş geçmişliğim den ağlıyorum.
Sen bana çiçeklerden bahsediyorsun ,ben hiç açamamış bir gül ;yerde yatıyorum.
Sen bana güneşin doğuşundan bahsediyorsun, ben dünyaya doğmadan gideceğimden göremiyorum.
Sen bana; bana olan aşkından bahsediyorsun, bense aşkın acısından kayboluyorum.
Sen evde kal hiç bir şey yapma diyorsun, bense yıkılan o ev dediğin harabede kendimi arıyorum.
Sen bana hasretten bahsediyorsun, ben ölümün özlemiyle yanıyorum.
Sen hayattan bahsediyorsun bazen bana, ben ölümün eşiğinde can çekişiyorum.
Sen hayatını bana bağışlıyorsun sonra, bense bir kelebeğin eşiğinde hayat arıyorum.
Sen gidersen üzülürsün diyorsun, bense üzülmekten gidiyorum.
Sen beraber olalım, gitme diyorsun; benim içimden bir çocuk daha öldürüyorsun.
Sen ölme, ölmeyelim diyorsun,bense kanımın çekildiğini susuz bir balıktan anlıyorum..
Sen bana gitmek kolay diyorsun ya,oysa ben giderken hayatımın en zorlarını başarmaya çabalıyorum.
Senin gitmişlik halinden anladığın; benim dururken her saniye nefessiz kaldığım...
Ve sonra anlıyorum ki
gidiliyor …
ölünüyor …
vazgeçiliyor…
gece beni doğurmaya başlayacak birazdan.
Ve ışığını örtüyorum üzerime.
Vakit geç olmakta..
BEN GİDİYORUM.