Ah Gökyüzü
Ne kadar derinsin öyle
Kıyametler kopuyor
Yaşıyorken insan

Ah Gökyüzü yine tepemdesin
Geliyor bulutlar
Usul usul
Güneş tepemde yakıyor her bir yanı

Ve

Bir taşı üstünde derenin kenarında
Yine akan dereye bakıyorum
Belki durdururum hayaliyle
Sadece şırıl şırıl

Yine taşsa da dere ilkbaharda
Elbet tükenir haceti o sonbaharda
Yine yaksa da güneş yazda
Dokunabilir mi sana kışın ayazda.

Bakarım halime dumanlıyım
Yine, yine geçmişime dostlarım yine

Unutmak diyorum hep
Kolay mı
Bak şimdi bile unutmak

Dur şimdi,
Hatırla o güzelim dakikaları
Bir de elinden gittiyse
Bas fayda varsa ahu figanları

Nerede zaman nerede insan
Hep kaybolanlar
Ve elimizde kalan
Toprak, su , hava ve ölen insan

Unutmak, kolay değil
Her an hatırlayanlara
Yakar , ve sonunda bitirir
Unutmak, ahu figanım o, unutanlara

İhanet etti gençlik
Ve bahar da çiçek açar mı sandın
Kış geldiğinde sadece yandığını anladın

Yine sesleniyorum
Karanlık gecenin karanlık sokağında
Güneş gitmiş, su serpecek bir şey yok
Bağrım yanıyor
Dumanlıyım hep
Ama karanlıkta
Sessizce yaşıyorum umuduyla belki o güzel ölüm

Kavuşmak için
Can parçana
Kaçmak için
Sevdalına

Belki geçmişte kalanların hatırına

Bekliyorum yaşıyorken karanlık ruhumun karanlık durağında
Yalnız, dumanlı dumanlı