güneş sırtlarken kara bir lekeyi

gün sırtlanıp iniyorken dağların ardına

kollarım iki yana düşüyordu

ellerim titriyor

içimin harı üşüyordu






uçurum ağızları törpüleniyordu kör bir taşla

öksüz bir çocuk tutunuyordu damarlarımın çeperlerine

dönsem sokacak

çöl kızgını bir akrep geziniyordu etimde






cimdikleniyor şimdilerde toprağım

deniz ayla kırıştırıyor yakamozlarda

demli bir çayda demlenecektim

sızacaktım nasılsa

vuruşmayacaktım süt liman uykularda

bu akşam içmeyecektim oysa






gözlerimin işlevsiz zamanlarındayım

zifiri bir karanlık kuşattı göğü

kendine küskün

kendinden bihaber

yığılıp kaldı gölgem

anlımda üşüdü ter






kimliksizleşmiş kimsesiz dalgalarda

birbirlerini besleyen çaylara set çekiliyordu

yerinden oynuyordu taşlar

duvarlar örülüyordu sevgiye

koparılıyordu birbirlerinden aşklar






en keskininden riyalarla

tutunmuşken umudun ustura ağzı misinasına

isyanın küskün hallerinden

heybetimin utancı vuruyordu dağlara

yığılırken ayva tüyü bir hafiflik

yaprakların ensesi şişiriliyordu rüzgarla

savruluyordu iğde kokuları

eşkıya bir feryat döşeniyordu şarkılarıma






indirip o çocuk gülüşlü bayrağımı

bırakıyorum çığırtkan ayazlara

prematüre umutlarımın kordonunu kesip

salıyorum dipsiz kuyulara






uçuk sevdalarımı gömüyorum

koparıp alıyorum yalnızlıklarımı

titrek bir afişin solmuş bezinden

siliyorum umut sloganlarımı






çekiyorum küreklerimi takamın üzerine

ve bırakıyorum kendimi kudurmuş dalgalara

çekin beni ağlarınıza

yutun beni yutun

meze yapmayın rakılarınıza