Milli mücadele zamanlarıydı.
Ona aşıktım,ama o düşmandı.
Ve onu öldürdüm,
Canım yandı mı ona sıkarken?
Yandı,son ateş...
Silahlara vedaydı.
Şimdi hayallerimle yaşıyorum.
Ama hayallerin ne faydası
Ne de zararı vardı bana.
Hayal kurmayı boş verdim.
Bir hayaletim artık.
Ne bir ölü,
Ne bir canlı.
Gölge gibi bir şeydim.
İstediğime görünüp
İstediğime görünmüyordum.
Benden korkarlardı,
Korkaklar!
Altlarına ederlerdi,
Korkaklar!

Yalnızlık kıçı kırık bir sandal gibi,
Suyun üzerinde süzülüyordu.
Yalnızlığın en baba kaptanıydım,
Güverte’m sağlam.
Kayalıklar yosunlu..
Deniz buğulu...
Maviliklerde kayboluyordum,
Yüreğim kayalıklara vuruyordu.
Ve uyandım rüyadan..
En son revolveri kafama dayadığı mı hatırlıyorum.
Sonrası karanlık...
Ucu boşluk..
Ölümüm çok sıradan olacaktı.
Farkındaydım...
Bu yüzden sıradan ölümler çok sessizdi.
Benim ki tam bir sessizlik abidesiydi.
Ölümüm hiç can yakamayacaktı.
Ve hala korkaklar ben öldükten sonrada yaşayacaklardı.
Ta ki birkaç deli gelip,
Korkakları cesur yapmadıktan sonra.



"Korkaklara en ölümcül oyunu deliler yapar."