Kurdun biri acıkır, dere tepe dolaşır;
Görür bir körpe ceylan, nasibine ulaşır!

Ceylan kaya başında, kurt oraya zor çıkar;
Onu indirmek için, türlü yalanlar sıkar…

“Endamına hayranım, badem gözlüm gül ceren;
Yok benzerin dünyada; sensin gönlüme yaren!”

Kurt, ağzında türküyle, ceylana name yapar;
Ceylan kandı kanacak; nerdeyse aklı sapar!

Kurdun planı tutar ceylan artık ağında;
Uzun havaya başlar; duman Urfa Dağında…

Urfa’nın türküsüyle ceylan kendinden geçer;
Ardından da bir bozlak, hem söyler hem de içer!

“Ceylanım düşeceksin; in çabuk beni üzme;
Ben seni gezdiririm, ahu gözlerin süzme!”

“Aşağıda çayırlar, boyu aşan otlar var;
Irmakta su bol, temiz, üstünden gamı savar.”

Ceylan sarp kayalardan, tam aşağı inerken;
Annesinin öğüdü, gelir aklına derken…

Kurt meraklanır sorar; “neden inmedin gülüm;
Sensiz yaşayamam ben; bana nimettir ölüm!”

“Anneciğim demişti kanma elin sözüne;
Ben uyandım hain kurt; kezzap aksın gözüne!”

Yabancının sözüne sakın ha kulak asma;
Belki kalleşin teki, takar boynuna tasma!

MURAT CANBOLAT