eskiden olsaydı
geçmişe inanmak için bir çabamız olurdu
şimdi mevsim kış
önümüzde beyaz olan tek kar var
ve bizim caddelerimiz hep kalabalık
bilemediğim bir çok sokağı var
hep karanlık

süslü ışıklar
henüz uğramadı buraya
kırmızı karanfiller
uçurumdan gelen sesler
kilitlenen yürekler
hiç yüzünü göstermedi daha vuslata
önümüzde beyaz olan tek kar var
her yer zifiri
ve bizim susuzluğumuz güneşte gizli

esmer düşler ertesi
kaldığım evin ortasında
çocuk seslenişi
vurur durur zaman ötesine
sus pus saat çarptıkça kaderimize
bulutların arkasında sır olur
kaybettik deriz
ve çığlığımız zemin ardı hıçkırık olur
öylece seyrederiz

gelmedi beklenilen derken
ne varsa yeniden
eskiyi arattı ezberinden
gün geçtikçe yaralandık
serçe bile durmadı burada
tam da yanı başımızda

ezik kaldık
parçalandık

gönül kaçanı kovalarken
geride bıraktıkları
hüzne sarılıp uyudu
gece gündüz yoksundu
hep onsuzdu
yani anlayacağınız üzere sizsizdi

düşündüklerimiz
bizi düşünenler kadar gerçek olsaydı
yalan aşk üzerine
renkli balonlarla hayatı çizmezdik

sevdiklerimiz
bize annemiz kadar değer verseydi
her birimizin muhteşem yaşamları olurdu
ve mutluluğu özlemezdik
yanı başımızda olurdu

eskiden olsaydı
bütün bunları tüm inancımla gerçekleştirmek isterdim

fakat
şimdi mevsim kış
ve önümüzde beyaz olan tek kar var
son umut
son çare...





(İlknur Karaca)