0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1424
Okunma
Dudaklarımın arasında kenetlenen
en güzel iki kelime gibisin.
Ay ve yıldızlar çıkınca
harf harf anlamını yitiriyor gündüzlerim.
Ne dörtlüklere sığdırabiliyorum seni,
nede temiz ve günahsız beyaz sayfalara.
Kalemin ucu kırılıyor
anlamsız bir kağıt gibi kalıyorum
ve seni yasak bir şiir gibi yazmaya başlıyorum kendime.
Seni yazdıkça cezalandırıyor beni kaderim.
Ellerine uzanmaya çalışıyorken ellerim,
her harfte yavaş yavaş eriyor bedenim.
Yetiş diyorum!
ama sen beni duymuyorsun...
Ve ben sende ölmeye başlıyorum,
bir sondan bir başlangıca,
bir başlangıçtan bir sona gidiyorum
Hoşça kal Yasak Şiir’im…
